30 juli 2016

Alles voor het stuitje. Vijf dagen op mijn zij gelegen om het stuitje te ontzien, met de hoop dat de maandag daarop het verlossende woord zou komen van de arts dat er iets aan gedaan kon worden. En wel direct. Maar nee hoor, niet direct, en eigenlijk helemaal geen wondermiddeltje.  Rust is de remedie. En ik wilde juist na vijf dagen rust weer meedoen. Mijn kapotte stuitje, ook wel doorligplek of decubitus genoemd, kun je krijgen als je teveel in één houding zit of ligt.  Nu heb ik er al meer dan een week last van. Maar ik weiger om te gaan slapen als het niet nodig is.

Want dat is mijn punt. Ik slaap al veel meer, en de tijden dat ik wakker ben, moet ik ook de beperkte energie die ik heb verdelen. Op het moment ga ik helemaal voor Latijn. En natuurlijk voor mijn lief.

Als ik slaap heb ik altijd beademing op. Een neusmondkapje zit met grote elastieken als een muts over mijn hoofd. Bij het beademingsapparaat zit een bakje met warm water. En als het apparaat aanstaat, borrelt dat een beetje. Dat zorgt er voor dat ik niet uitdroog, om het even simpel uit te leggen. Op een gegeven slaapmoment, ik lig dus meestal op mijn zij, voel ik water stromen onder de rand van de kap. Ik heb niet meer de kracht om de kap los te trekken, dus ik bel voor hulp. Mijn kussen is inmiddels al behoorlijk nat als er hulp komt. Toch ziet de verpleegkundige dat niet. Ze helpt mij met de kap helemaal afdoen, en op het moment dat ze de kap van mijn gezicht haalt, plenst er ongeveer een half kopje water op mijn gezicht. Ach ze vergeten wel eens mijn gezicht te wassen, maar ja, nu zat het ook in mijn neus. Ik ben klaarwakker en laat me rechtop zetten. Wachten tot het water weer uit mijn neus loopt.

Ik heb de verpleeghuisarts gevraagd hoe hij denkt over het naar het ziekenhuis gaan als ik weer een longontsteking krijg. Dat het risicovol is, dat hebben de artsen unaniem uitgesproken, maar ik wil nu precies weten waar ze bang voor zijn. De arts zei nu iets genuanceerder dat hij in ieder geval denkt dat ik dan aan de beademing blijf. Verder weet hij het ook niet, want ik kan er inderdaad gewoon van opknappen, maar hij zou het jammer vinden als ik in het ziekenhuis zal sterven.

Hij merkt en ziet dat ik nog het uiterste uit het leven haal wat er in zit. En hij vermoedt dat als ik dat ook niet meer kan, praten mijn levenslust ophoudt. Ze weten dat praten belangrijk is voor mij, maar zelfs nu dat ook minder wordt, vind ik nog steeds de zin om te leven.

Verder zei hij dat hij het me gunt dat ik zo ziek word, longontsteking, zomergriep, dat ik dan alle middelen krijg, in mijn kamer in de hospice, om zonder dat ik pijn zal hebben te sterven. Ook omdat ik dan de moeilijke beslissing niet hoef te nemen om te kiezen voor euthanasie. De arts zei dat hij mij wel garandeert dat als ik iets krijg dat te verhelpen is, ze zullen zorgen dat ik opknap.

Tv-tip dit weekend: zomergasten