Er wordt hier ook gezongen. Naast de aangekondigde optredens. Op een
avond rond 21.30, als ik een muziekje op heb staan, komen 2 zusters
binnen om mij te verschonen. Ze horen de muziek en de muzikaalste van de
twee, wil iets laten horen dat zij op dit moment leuk vindt. Ze
probeert het nummer te zingen, maar ik ken het niet. Maar geen nood,
leve internet. We zetten sfeerlichten aan, de zuster zoekt haar nummer
op youtube en zingt, niet onverdienstelijk, luidkeels mee. De andere
zuster zwaait met haar handen in de lucht. De bediening van het bed
geeft in het donker licht, dus daar zwaai ik mee. De zware avond wordt
een beetje vergeten.
Om heel eerlijk te zijn kost het mij veel
moeite om een goed gemoed te houden. Een stukje schrijven vergt erg veel
van mijn energie.
Mijn toenemende beperkingen leiden soms tot
misverstanden tussen mijn verzorgenden en mij. Het is moeilijk mij goed
te verstaan als ik het beademingsmasker op heb en dat heb ik nu het
grootste deel van de tijd.
Sinds gistermiddag heb ik tegen de
benauwdheid een pompje dat per uur geleidelijk 1mg morfine in mijn
lichaam afgeeft. En als bonus, zo noemen ze dat, driemaal daags voor het
eten 5mg. En dat werkt redelijk.
Ik ben inmiddels zodanig beperkt dat ik niet meer zelfstandig kan typen. Deze twee laatste alinea’s heb ik gedicteerd aan Jan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten